ჯანდაცვა ინდოეთში: იშვიათად არის საარჩევნო საკითხი, მიუხედავად შეზღუდული წვდომისა
საზოგადოებრივი ჯანდაცვის პოზიტიური გამოცდილების არარსებობა არა მხოლოდ უბიძგებს ადამიანებს კერძო ჯანდაცვის დაწესებულებებისკენ, არამედ ჯანმრთელობის საკითხს აშორებს საზოგადოებრივ პოლიტიკურ მოსაზრებებს.
პაციენტი გადაყვანილია კოვიდ-19-ის განყოფილებიდან ასარვას სამოქალაქო საავადმყოფოს ზოგად პალატაში. (ექსპრეს ფოტო: Nirmal Harindran, ფაილი) ინდოეთში, ჯანმრთელობასთან დაკავშირებული საჯარო პოლიტიკა და ჯანდაცვის ინფრასტრუქტურა ხშირად იყო განხილვის საგანი პოლიტიკის შემქმნელებს შორის. თუმცა, ისინი იშვიათად იქცევიან პოლიტიკურ საკითხად. თუმცა, შეცდომა იქნება იმის წარმოდგენა, რომ მოქალაქეები არ ზრუნავენ სამედიცინო დაწესებულებებზე. წლების წინ, სანამ მიმდინარე პანდემიამ გაამახვილა ყურადღება ამ საკითხებზე, Lokniti-CSDS-ის მიერ 2019 წელს ჩატარებულმა კვლევამ („დემოკრატიის მდგომარეობა სამხრეთ აზიაში (SDSA) – რაუნდი 3“) აჩვენა, რომ ხალხი მოელის, რომ მთავრობა აიღებს მაქსიმალურ პასუხისმგებლობას ძირითადი სამედიცინო დახმარების გაწევაზე. (დიაგრამა 1). მაგრამ რაც შეეხება ხმის მიცემას, ჯანმრთელობა არასოდეს ხდება ამომრჩევლის საარჩევნო საკითხი; არც პოლიტიკური პარტიები ამახვილებენ ყურადღებას ზოგადად ჯანდაცვის ინფრასტრუქტურაზე თავიანთ მანიფესტში ან კამპანიაში.
| ინდოელი ახალგაზრდები მოგვიანებით ქორწინდებიან, მაგრამ ტრადიციული დამოკიდებულება რჩება
ჯანმრთელობა არჩევნებში
Lokniti-CSDS-ის მიერ ჩატარებული პოსტსაარჩევნო კვლევების (ეროვნული და სახელმწიფო) რამდენიმე რაუნდში, ამომრჩეველთა 1%-ზე ნაკლებმა განაცხადა, რომ კენჭისყრისას ყურადღებას ამახვილებდნენ ჯანმრთელობაზე. ვარაუდობდნენ, რომ ამჟამინდელი პანდემიის დროს ამომრჩევლები პრიორიტეტს ანიჭებდნენ ჯანმრთელობას, როგორც საარჩევნო საკითხს - მაგრამ ეს ასე არ ყოფილა. ბიჰარის ასამბლეის არჩევნები ჩატარდა Covid-19-ის პირველი ტალღის შემდეგ. არჩევნების შემდგომი გამოკითხვის დროს ამომრჩეველთა 1%-ზე ნაკლებმა განიხილა ჯანმრთელობა საკითხად ხმის მიცემის დროს, რაც დიდად არ განსხვავდებოდა ბიჰარში (2015) ბოლო პოსტსაარჩევნო გამოკითხვის დასკვნისაგან. 2021 წლის დასაწყისში, როდესაც ინდოეთი მეორე ტალღის წინაშე აღმოჩნდა, არჩევნები ჩატარდა ოთხ შტატში. აქაც ამომრჩეველთა 1%-ზე ნაკლებმა ჯანმრთელობა საარჩევნო საკითხად მიიჩნია (გრაფიკი 2).
წყარო: Lokniti-CSDS Post-Poll Surveys ჯანდაცვის ხელმისაწვდომობა
SDSA 2019-ში, აღმრიცხველებს სთხოვეს დააკვირდნენ გამოკითხულ ადგილებში სამედიცინო დაწესებულებების ხელმისაწვდომობას. აღმოჩნდა, რომ ლოკაციების 70%-ს აქვს საზოგადოებრივი ჯანდაცვის სერვისი; ხელმისაწვდომობა ნაკლები იყო სოფლად (65%) ქალაქთან შედარებით (87%). აღმრიცხველებს ასევე სთხოვეს გამოეკვლიათ, შეუძლიათ თუ არა ადამიანებს ფეხით მიაღწიონ ჯანდაცვის დაწესებულებებს, თუ სჭირდებათ ტრანსპორტით სარგებლობა. გამოკითხული ლოკაციების 45%-ში ადამიანებს შეეძლოთ ჯანდაცვის სერვისებზე წვდომა ფეხით, ხოლო ლოკაციების 43%-ში მათ ტრანსპორტით სარგებლობა სჭირდებოდათ. ჯანდაცვის სერვისებთან სიახლოვე უფრო მაღალია ქალაქებში: ქალაქებში აღმრიცხველთა 64%-მა დააფიქსირა, რომ ადამიანებს შეუძლიათ მიიღონ ჯანდაცვის სერვისები ფეხით ფეხით, ხოლო სოფლად მხოლოდ 37%-ს შეუძლია ამის გაკეთება (დიაგრამა 3).
საზოგადოებრივი ჯანდაცვის გამოცდილება
2016-19 წლებში Lokniti-CSDS-ის მიერ აზიმ პრემჯის უნივერსიტეტთან თანამშრომლობით ჩატარებულ არჩევნებს შორის ჩატარებულ კვლევაში, გამოკითხულთა 30%-მა გაიზიარა ნეგატიური გამოცდილება საზოგადოებრივი ჯანდაცვის სერვისებით სარგებლობისას. ეს უფრო მეტად ეხებოდა ზღვრული ფენის ადამიანებს, რომლებიც ერიდებიან მკურნალობას, ზოგჯერ ინფრასტრუქტურული და ფულადი რესურსების ნაკლებობის გამო.
Lokniti-CSDS-ის მიერ 2018 წელს ჩატარებული „ერის მდგომარეობის გამოკითხვაში“ (SONS), ადამიანებს ჰკითხეს, აიღეს თუ არა ოდესმე სესხი სამკურნალოდ. ერთმა მეოთხედმა (25%) დაადასტურა სესხის აღება და ეს პროპორცია უფრო მაღალია დაგეგმილ კასტებსა და ღარიბ ადამიანებში. სახსრების სიმცირე კიდევ უფრო აიძულებდა მათ მკურნალობას: რესპონდენტთა 43%-მა განაცხადა, რომ ისინი ან მათი ოჯახის რომელიმე წევრი სამედიცინო დახმარების გარეშე დარჩა. ეს ტენდენცია ძირითადად დაფიქსირდა გეგმიური კასტებისა და დაგეგმილი ტომების წარმომადგენლებს შორის - ამ განყოფილებებში გამოკითხულთა ნახევარზე მეტმა თქვა ასე. ამავდროულად, სოფლად მცხოვრებთა 47%-მა განაცხადა, რომ ისინი მკურნალობის გარეშე დარჩნენ (ცხრილი 1).
ეს დასკვნები მიუთითებს იმაზე, რომ ინდოეთში ჯანდაცვის სისტემა უნდა იყოს ხელმისაწვდომი გაჭირვებულთათვის და საზოგადოების მიღმა მცხოვრები ადამიანებისთვის. საზოგადოებრივი ჯანდაცვის პოზიტიური გამოცდილების არარსებობა არა მხოლოდ უბიძგებს ადამიანებს კერძო ჯანდაცვის დაწესებულებებისკენ, არამედ ჯანმრთელობის საკითხს აშორებს საზოგადოებრივ პოლიტიკურ მოსაზრებებს.
ᲒᲐᲣᲖᲘᲐᲠᲔᲗ ᲗᲥᲕᲔᲜᲡ ᲛᲔᲒᲝᲑᲠᲔᲑᲡ:
