ExplainSpeaking: ინდოეთის უნარის გამოწვევა

უმუშევრობის 19%-ზე მეტით, ყოველი მეხუთე ინდოელი, ვინც დაამთავრა (ან კიდევ უკეთესი) არის უმუშევარი. თითქმის თითქოს ეკონომიკა ჯარიმებს განათლებისთვის.

სამშენებლო მოედანზე ტრიპურაში (ექსპრეს ფოტო)

ძვირფასო მკითხველებო,

გასულ კვირას ახალგაზრდების უნარების მსოფლიო დღესთან დაკავშირებით, პრემიერ-მინისტრმა ნარენდრა მოდიმ კიდევ ერთხელ ისაუბრა ხაზი გაუსვა კვალიფიციური სამუშაო ძალის მნიშვნელობას ატმანირბჰარ ბჰარატად გახდომის მიზნის მისაღწევად. მისი თქმით, დღევანდელ მსოფლიოში მხოლოდ ის ადამიანები და ქვეყნები გაიზრდებიან, რომლებიც კვალიფიციურნი არიან. მან მოიხსენია სქემები და პროგრამები, რომლებსაც აწარმოებს მისი ადმინისტრაცია - როგორიცაა Skill India Mission და 'Going Online As Leaders' (ან მიზანი) და ა.შ. - იმის დასამტკიცებლად, რომ ინდოეთმა საფუძველი ჩაუყარა ახალგაზრდების უნარების დონის გაუმჯობესებას.

ბიულეტენი| დააწკაპუნეთ, რომ მიიღოთ დღის საუკეთესო ახსნა-განმარტებები თქვენს შემოსულებში

თუმცა, უმეტესი შეფასებით (იხილეთ დიაგრამა ქვემოთ; წყარო: Statista), ინდოეთი კვლავ რჩება ქვეყანად, რომელიც განიცდის კვალიფიციური სამუშაო ძალის ერთ-ერთ ყველაზე დიდ დეფიციტს. ეს სქემა არსებითად უყურებს კომპანიებს, რომლებიც განიცდიან გამოცდილი მუშაკების დეფიციტს.

ქვეყნები, რომლებიც განიცდიან კვალიფიკაციის ყველაზე დიდ დეფიციტს

მაგრამ ეს პრობლემის მხოლოდ ერთი მხარეა.

მეორე მხარე არის მასიური უმუშევრობა ინდოეთში - ის უარესდება განათლების მიღწევებით (იხილეთ დიაგრამა ქვემოთ; წყარო: CMIE). ამ სქემის მონაცემები არის 2021 წლის იანვრიდან აპრილის ჩათვლით, როდესაც ქვეყანაში უმუშევრობის საერთო დონე 6.83% იყო. შედარებისთვის, მათ, ვისაც აქვს უმაღლესი განათლება (ან თუნდაც უმაღლესი ხარისხი) უმუშევრობის დონე თითქმის სამჯერ მეტია. უმუშევრობის 19%-ზე მეტით, ყოველი მეხუთე ინდოელი, ვინც დაამთავრა (ან კიდევ უკეთესი) არის უმუშევარი. თითქმის თითქოს ეკონომიკა ჯარიმებს განათლებისთვის.

ამ ორი სქემის შედეგი: ერთის მხრივ, ინდოეთში კომპანიებს ემუქრებათ კვალიფიციური სამუშაო ძალის მწვავე დეფიციტი და, მეორე მხრივ, ინდოეთს ჰყავს მილიონობით განათლებული უმუშევარი.

უნარების გამოწვევა

რა ხსნის ამ უცნაურობას? უნარის ნაკლებობა.

სანამ ინდოეთის წინაშე დგას საკვალიფიკაციო გამოწვევის ზომის გაგებამდე, მნიშვნელოვანია გვესმოდეს, რას ვგულისხმობთ უნარში.

ამ კუთხით კარგი რესურსია გამოყენებითი ეკონომიკური კვლევების ეროვნული საბჭოს 2018 წლის ანგარიში - სათანადო სათაურით დასაკარგი დრო არ არის.

ეს ანგარიში განმარტავს, რომ არსებობს სამი სახის უნარები. პირველი, კოგნიტური უნარები, რომლებიც არის წიგნიერების და რიცხოვნობის ძირითადი უნარები, გამოყენებითი ცოდნა და პრობლემის გადაჭრის უნარები და უმაღლესი კოგნიტური უნარები, როგორიცაა ექსპერიმენტი, მსჯელობა და კრეატიულობა. შემდეგ არის ტექნიკური და პროფესიული უნარები, რომლებიც ეხება ფიზიკურ და გონებრივ უნარს შეასრულოს კონკრეტული ამოცანები ინსტრუმენტებისა და მეთოდების გამოყენებით ნებისმიერ პროფესიაში. და ბოლოს, არის სოციალური და ქცევითი უნარები, რომლებიც მოიცავს მუშაობას, კომუნიკაციას და სხვების მოსმენას.

ამ სამი ტიპის უნარების სხვადასხვა დონე შეიძლება გაერთიანდეს უნარების შემდგომი კლასიფიკაციისთვის ფუნდამენტურ, დასაქმებად და სამეწარმეო უნარებად (იხილეთ დიაგრამა ქვემოთ).

ამ სამი ტიპის უნარების სხვადასხვა დონე შეიძლება გაერთიანდეს უნარების შემდგომი კლასიფიკაციისთვის ფუნდამენტურ, დასაქმებად და სამეწარმეო უნარებად.

როგორია ინდოეთის წინაშე არსებული უნარების გამოწვევის მასშტაბი?

NCAER-ის 2018 წლის ანგარიშის მიხედვით, ინდოეთში დაახლოებით 468 მილიონი ადამიანი მუშაობდა. მათგან დაახლოებით 92% არაფორმალურ სექტორში იყო. დაახლოებით 31% იყო გაუნათლებელი, მხოლოდ 13% ჰქონდა დაწყებითი განათლება და მხოლოდ 6% იყო კოლეჯის კურსდამთავრებული. გარდა ამისა, სამუშაო ძალის მხოლოდ 2%-ს ჰქონდა ფორმალური პროფესიული მომზადება და მხოლოდ 9%-ს ჰქონდა არაფორმალური, პროფესიული მომზადება.

ამ მოხსენებაში ასევე იყო შეფასებული, რომ 2022 წლამდე ყოველთვიურად ინდოეთის სამუშაო ძალას შეუერთდებოდა თითქმის 1,25 მილიონი ახალი მუშაკი (15-29 წლის).

ამ ანგარიშში კიდევ ერთი საყურადღებო დაკვირვება იყო ის, რომ გამოკითხული 18-29 წლის ბაკალავრიატის 5 მილიონზე მეტი სტუდენტიდან, დაახლოებით 54% აღმოჩნდა დაუსაქმებელი.

რა არის სასწორზე?

თუ კვალიფიკაციის საკითხი არ მოგვარდება, ინდოეთი ემუქრება ე.წ. დემოგრაფიული დივიდენდის დაკარგვას.

შეხედეთ ქვემოთ მოცემულ დიაგრამას, რომ უფრო ნათლად გაიგოთ. დიაგრამა გვიჩვენებს, რომ იმის წყალობით, რომ ინდოეთის შრომისუნარიანი მოსახლეობა (ღია მწვანე ფართობი) უფრო სწრაფად იზრდება, ვიდრე მისი ახალგაზრდა და ხანდაზმული დამოკიდებულების მოსახლეობა (მუქი მწვანე ტერიტორია), ინდოეთს აქვს დიდი შესაძლებლობა გააუმჯობესოს თავისი სოციალური და ეკონომიკური შედეგები, თუ მუშათა მეტი რაოდენობა პროდუქტიულად დასაქმებულია. ზუსტად 2020 წელს, იმ ინდიელების წილი, რომლებიც მიეკუთვნებიან სამუშაო ასაკს (15-დან 64 წლამდე) და დამოკიდებულებს, იქნება 50-50. 2020-დან 2040 წლამდე ეს პროპორცია კიდევ უფრო ხელსაყრელი გახდება.

ინდოეთს აქვს დიდი შესაძლებლობა გააუმჯობესოს როგორც სოციალური, ასევე ეკონომიკური შედეგები, თუ მუშათა მეტი რაოდენობა პროდუქტიულად დასაქმდება.

მაგრამ გადაიქცევა ეს დემოგრაფიულ დივიდენდად თუ არა, მთლიანად დამოკიდებული იქნება იმაზე, თუ რამდენი ადამიანი მუშაობს და ხდება აყვავებული სამუშაო ასაკის ჯგუფში. თუ ისინი არ იქნებიან კარგად ანაზღაურებად სამუშაოებზე, ეკონომიკას არ ექნება რესურსი, რომ იზრუნოს საკუთარ თავზე, რადგან ყოველწლიურად დამოკიდებულების წილი 2040 წლის შემდეგ გაიზრდება.

მარტივად რომ ვთქვათ, თავისი კანონიერი ადგილის მისაღწევად და მისი მისწრაფებების რეალიზებისთვის, ინდოეთი უნდა გამდიდრდეს, სანამ დაბერდება, მოკლედ ნათქვამია მოხსენებაში.

მაგრამ რატომ არის ინდოეთი ჩარჩენილი უნარების დაბალი დონით? ინდოელებმა გამოირჩეოდნენ ტექნიკური ექსპერტიზა გლობალურ დონეზე - იქნება ეს მედიცინა თუ ინჟინერია. მაშინ რა ხსნის ინდოეთის შიდა უნარების პარადოქსს?

უბედურების დიდი ნაწილი სასტარტო მდგომარეობაა. ინდოეთის სამუშაო ძალის 90%-ზე მეტი არაფორმალურ სექტორშია. NCAER-ის მკვლევარების აზრით, ინდოეთი მოჯადოებული ციკლის ხაფანგშია: სამუშაო ძალის დიდი არაფორმალურობა იწვევს დაბალ სტიმულს ახალი უნარების შესაძენად. არასაკმარისი კვალიფიკაციის მქონე მუშაკების წინაშე, ბიზნესი ხშირად ირჩევს სამუშაოს ჩანაცვლებას მანქანებით. ეს იმიტომ, რომ კვალიფიციური შრომა და ტექნოლოგია ერთმანეთს ავსებენ, მაგრამ არაკვალიფიციური შრომა და ტექნოლოგია შემცვლელია. ეს, თავის მხრივ, იწვევს კიდევ უფრო ნაკლებ ფორმალურ სამუშაოებს.

მილიონობით ინდოელი, რომლებიც მუშაობენ სოფლის მეურნეობაში, განაგრძობენ არსებობას, რადგან მათ არ აქვთ უნარები, მიიღონ სამრეწველო ან მომსახურების სექტორში სამუშაო ადგილები, მაშინაც კი, როცა თავად ამ სექტორებმა ვერ შექმნეს ადეკვატური სამუშაო შესაძლებლობები.

რა შეიძლება გაკეთდეს ამ ციკლის დასარღვევად?

უნარებისადმი ინდოეთის მიდგომის აშკარა მინუსი იყო ბაზრის მოთხოვნების იგნორირება. უმეტესწილად, უნარები უზრუნველყოფილია ზემოდან ქვემოთ. ამრიგად, კვალიფიკაციის ამაღლების ძალისხმევის უმეტესობა ორიენტირებულია თითქმის მხოლოდ გარკვეული უნარების მიწოდებაზე, მაგრამ ვერ შეესაბამება მათ ბაზრის საჭიროებებს.

ექსპერტები ამტკიცებენ, რომ უნარ-ჩვევების სქემებმა გრძელვადიანი შედეგების მისაღებად, დამთხვევაც კი არ არის საკმარისი. იმის გათვალისწინებით, თუ როგორ იცვლება ბაზრის მოთხოვნები - მაგალითად, შეხედეთ, თუ როგორ შეცვალა კოვიდ პანდემიამ მიწოდების ჯაჭვები - კვალიფიკაციის ამაღლების ძალისხმევა უნდა შეეცადოს წინასწარ განსაზღვროს ბაზრის საჭიროებები.

გაუზიარეთ თქვენი შეხედულებები და შეკითხვები udit.misra@expressindia.com

დარჩით უსაფრთხოდ,

უდიტი

ᲒᲐᲣᲖᲘᲐᲠᲔᲗ ᲗᲥᲕᲔᲜᲡ ᲛᲔᲒᲝᲑᲠᲔᲑᲡ: